Dag 18 De Raketlancering van ESA – dinsdag 26 november 2019
Voorafgaand aan het ontbijt zei ik: ”Als dit écht zo’n Frans kut-ontbijt is, dan ga ik meteen aan het bier”. Helaas was het een Frans kut-ontbijt …al liet ik dat biertje wel staan, haha! Met boterhammen kon je gewoon een ruit ingooien zo hard was het. In de ochtend hadden wij eigen tijd en zijn we gaan regenwormen op het balkon. Tegen de middag aan waren wij met de groep naar het ESA Space Center gegaan. De Europese variant van de NASA. Vandaag was een bijzondere dag al wilden wij ons nog niet blij maken met een dode mus (kaaiman). De 250e lancering van een Ariana 5 raket van ESA stond op de planning. Al was het ongeveer al een week uitgesteld. Bij het Space Center museum stond zo’n soort raket nagebouwd voor de deur. Alle vlaggen van de Europese Unie stonden in een lijn naar de raket toe. Toch blijft het gek om in het Tropische gedeelte van de EU te zijn, haha. Het Space Center was niet bijzonder groot. De verschillende planeten werden hier op borden belicht met heel wat informatie. Zo ook de historie van het ruimtevaren. Met een Space Shuttle-snelheid liepen wij door het museum heen.

In de middag ging wij lunchen aan de boulevard van Kourou. Hier zaten wij aan het strand met een prachtig uitzicht op de Duivels Eilanden. De bediening was redelijk snel en het bier was koud. Een goede combinatie. Ik had een kipgerecht en Sven had een kipschnitzel. Die schnitzel zag er echt mega goed uit, dus ik was toch wel een beetje jaloers. Even later gingen wij naar een heuvel om de raketlancering te zien. Jane, onze gids, had nog nagevraagd in het Space Center of de lancering door zou gaan. Ze hadden gezegd van wel. Eerst gingen wij nog even naar de supermarkt om wat inkopen te doen voor boven op de berg. Met een zak ijs en bier hadden wij mooie inkopen gedaan. Al bleek het wel zo te zijn dat we geen alcohol de berg op mochten nemen ”…ja dat had niemand gezegd!”. Ik dacht ”fuck it! Ik neem het gewoon mee”. Met mijn tas vol met ijs en rugzak ging ik door 2x security checks heen. Hoe geweldig, haha! Eenmaal op de berg was ik redelijk kapot om die zak te dragen en stond er ook nog een peloton security dat ik niet had gepland. Hmmm dan maar overgieten in een Fanta flesje, haha.

Aangezien wij vroeg op de berg waren hadden wij de beste plekken. Het werd duidelijk dat het écht was en dat de raket écht zou gaan vertrekken. Op 13 kilometer afstand zagen wij de raket staan. Het was een mooie dag en het zou euforisch zijn dat de raket zou gaan vertrekken. Op de speakers werd omgeroepen dat de lancering was uitgesteld naar een later tijdstip. Ze riepen alleen de Europese tijd om, dus niet de lokale Frans-Guyaanse tijd. ”Phheewww, dat valt mee dan”, ongeveer 15 minuten later dan gepland zou de raket opstijgen. En daar was die… de countdown ”…3 …2 …1”. Voor een moment was het stil en plots ging die. Met een onwijze rookverplaatsing en een soort explosie van vuur steeg die op. Het is zo’n moment dat je denk ”dit ga ik nooit meemaken in m’n leven, dit is een film”. Maar het was écht. En het was super mooi! Eenmaal boven de wolken en boven ons hoorde wij een keihard geluid van de Ariana 5 raket. Niet veel later splitste de raket en zag je 3 vuurballen. Het spoor waar de raket was geweest bleef belicht, ondanks dat de zon bijna onder was. Wat een absurde ervaring! Wij kregen een sticker van de lancering het moment dat wij de berg afliepen. Ons tripje naar Kourou had opeens een upgrade gekregen, want uiteraard stond dit niet in het vaste reisprogramma van Djoser.

Terug in het hotel gingen wij daar eten. Wijnand had het goede idee om een vleesplankje te bestellen. Dit was zoveel dat we het met z’n vieren ophadden. Heerlijk. Als hoofdgerecht had ik Thai Chicken Curry besteld. Wat ook erg goed was. Naast de curry lagen er pepers. We waren natuurlijk al enigszins aangeschoten en begonnen aan de pepers. Ik had mini’s op m’n bord die al redelijk heet waren, maar Sven en Petra hadden de Madame Jeanette pepers liggen. Iemand zei ”dit zijn paprika’s”. Toen zei ik ”succes!”. Haha, het was echt een ”Ring of Fire”-momentje. Ik nam ook een hap en stonden écht in de fik. Wat een avond. De serveerster heeft zich rot-gelachen! Achter mij was er een spiegel. Ik ging omgedraaid op de stoel zitten met m’n tong uit m’n bek om te kijken hoe erg die in de fik stond. Uiteraard kon ik niks zien. Maar de rest aan de tafel hebben zich rot-gelachen, haha. Wat een avond! En wat een dag! Eén om nooit meer te vergeten.