Dag 20 de Duivels Eilanden – donderdag 28 november 2019
De dagtrip naar de Duivelseilanden stond vandaag op het programma. Vanuit Kourou vertrokken wij met een Catamaran naar de hell van de geschiedenis. Hier werden namelijk alle gevangenen vanuit Frankrijk geplaatst. Een soort Alcatraz waar ze ook last hadden van malaria, pest en cholera. Voor mij was het tegenovergestelde. Ik lag heerlijk in de ”hangmat” op het voordek. Het was puur genieten met wat Reggea muziek op en de Duivels Eilanden aan de horizon. Wij deden eerst het grootste eiland Ile Royale aan. Bij aankomst zagen wij al een tarantula lopen. Dit zou veel beloven voor de rest van de wandeling als je het mij vraag! Wij liepen als eerste naar het restaurant wat tevens ook een hotel is. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht op het échte Duivelseiland waar je overigens als toerist niet mag opkomen. In dit hotel zou ik zeker wel een paar nachten willen vertoeven en dan heerlijk met een fles wijn op het balkon naar het Duivelseiland kijken. Je ervaar dan écht een Expeditie Robinson-gevoel of een Pirates of the Caribbean-gevoel. Ná een colaatje in het restaurant gingen wij het rondje lopen op het eiland. Wij liepen onder andere naar de gevangenis en de woningen van de bewakers en het militaire ziekenhuis. Het was allemaal vervallen. Al waren er wel aannemers hier aan het renoveren of waren het toch nog gevangenen? Haha! Het politiebureau was hier wel nog in gebruik. Gek genoeg zie je hier politie ook met wapens lopen. Het enige wat ik mij kan bedenken is dat ze zich beschermen tegen de wilde dieren, want criminaliteit in dit tijdperk op de eilanden is er denk niet. Wij kwamen ook nog aapjes tegen die uiteraard net als alle apen in de wereld erg nieuwsgierig zijn. Ook kwamen wij een soort grote Cavia tegen en een aantal pauwen. Op dit eiland hebben wij bijna meer dieren gezien dan op de gehele reis.

Ná het rondje op Ile Royale gingen wij een drankje doen in het restaurant/hotel. Hier hadden wij nog een klein uurtje voordat de catamaran doorging naar het eilandje ernaast Ile Joseph. Hier had ik een Hoegaarden Wit biertje en nog een lokaal Guyaans biertje genaamd ”Blaka” een donker biertje. Wij waren blij dat we even zaten. De luchtvochtigheid op het eiland was vele malen hoger dan op het vaste land …althans daar hadden wij het idee van. Per catamaran gingen wij weer verder. Sven en ik zwommen naar de kant toe en hebben vervolgens Ile Joseph ook rondgelopen. Bepaalde momenten liepen wij bijna met ons hoofd in een spinnenweb. Het mooiste was ook dat we alleen slippers en een zwembroek aan hadden. Dus echt beschermd tegen ’t wild waren wij niet, haha. Aan de noordkant van het eiland lag het indrukwekkende militairengraf voor alle militairen die zijn gesneuveld door de verschillende ziektes op het eiland, want overleden gevangenen werden naar haaien gegooid. De Duivels Eilanden waren in 1852 geopend en in 1938 werd er gestopt gevangenen hierheen te sturen. In de tussentijd zijn hier 70.000 gevangenen geweest. Het overlijdenspercentage lag op 75%. Dus je mag je bedenken dat er aardig wat mensen de zee in zijn gedonderd.

Samen met Jane d’r assistent gids zwommen wij terug naar de catamaran. Hier hadden de kapitein en z’n maat een rum cocktail gemaakt. Het was selfservice …niet echt iets wat ik over zou slaan, haha! Het grote gedeelte van de groep was nog op het eiland. Sven en ik lagen heerlijk relaxed in de ”hangmat” op het voordek. Het was hier heel erg goed vertoeven. En de rummetjes smaakte uitmuntend goed. Dit moment was het pure leven! Even later kwamen er groepsgenoten mee met een rubberboot naar de catamaran. Zij gingen nog even zwemmen rondom de catamaran. Ik lag zodanig goed dat ik niet meer ben gaan zwemmen, haha! Op de terugreis naar Kourou was het iets onstuimiger, waardoor liggen in de hangmat een next level bezigheid was. Afijn …lichtelijk beneveld kon ik dat wel doorstaan. Net vóór Kourou kreeg ik een Jack Sparrow momentje, met rum en de Pirates of the Caribbean theme op de achtergrond was het weer zo’n la pura vida momentje. Eén ding is zeker. Ik denk dat de overige eilanden in de Caribische zee ooit mijn hart gaan stelen. Goed weer, palmbomen, stranden, rum en puur relaxen, haha!

Aan land zijn wij even naar de McDonalds gegaan wat vlakbij onze ”Van Der Valk”-hotel zat. Het was de intentie om in de avond nog naar de boulevard in Kourou te gaan. Alleen hadden Sven en ik een snack bucket besteld voor 4 personen die wij met z’n tweeën ophadden. Dus wij zaten enorm vol! In het hotel hadden wij nog een champagne staan om te proosten op een mooie reis die wij achter de rug hebben. Uiteindelijk werd het als nog laat in de bar waar we met meerdere van de groep nog zaten te pilsen. Het was een mooie dag! …Al ga je ooit naar Frans-Guyana mag je een trip naar de Duivels Eilanden absoluut niet missen. Naar mijn idee is dit het hoogtepunt, wanneer er geen raketlancering is, in Frans-Guyana.

Dag 21 de terugreis (via Frankrijk) – vrijdag 29 november 2019
De dag van vertrek… met veel tegenzin stond ik mijn backpack in te pakken. Mijn wanderlust was weer geactiveerd en ik zei tegen meerdere van de groep; ”Het liefst ga ik nu verder reizen door Zuid-Amerika. Een continent dat eerst niet zo hoog op m’n bucketlist stond, maar door deze reis is dat veranderd”. Petra, Leanne, Sven en ik hadden een top idee. Aangezien we pas om 2 uur vertrokken richting de airport zijn wij in de ochtend nog gaan zwemmen. Voor 12 uur hadden wij een taxi geregeld om ons nog voor het galgenmaal naar de boulevard van Kourou te rijden. De taxichauffeur was wel een toffe vent. Wij hadden namelijk gelijk een terugrit geregeld en betaalde pas op de terugweg. Hier op de boulevard hebben wij zo’n heerlijke kipschnitzel op die Sven laatst ook had. De ober zal vast gedacht hebben; Sven en ik namen geen biertje …en laatst zaten wij te drinken of het leven ervan afhing. Het was heerlijk eten! Daarna hebben wij nog even over het strand gelopen. Het laatste Frans-Guyaanse zand aan onze voeten. Een mooie afsluiting voordat wij de lange reis tegemoet gingen.

Om 2 uur reden wij dus naar de luchthaven van Cayenne wat een uurtje duurde. Laslo, een reisgenoot, had nog een mooi praatje gehouden voor onze gids Jane in de bus. Gezamenlijk hadden wij geld opgehaald voor de mooie trip die zij had begeleid. Jane is écht een prachtig mens. Als iets niet haar zin gaat zie je haar ogen rollen en een gezichtsuitdrukking van ”meen je dit nu echt!?”. Uiteraard was dit allemaal in ons voordeel. Op het begin van de reis zei ze ”Ik ga wel vaak bellen hoor, want die mannen hier in Suriname denken dat ze de vrouw te baas zijn. Als ze voor mij willen werken moeten ze naar mij luisteren”. Dan was er ook nog een gevalletje in het Golden Shower Hotel in Nieuw-Nickerie. Jane werd gebeld onderweg naar de grensovergang van Suriname naar Guyana. Het hotel beweerde dat in de kamer van Leanne en Carianne er 2x handdoeken gestolen waren; Jane zei ”nee die zijn niet gestolen ik heb zojuist de bagage doorzocht van de reizigers en ik heb niks gevonden”. Uiteraard was er niets doorzocht. Die blik van ”what the fuck!” en dan dat keurig net antwoord, haha. Jane is a legend!

Wat betreft de luchthaven… hier is ook een vreemde regel. Je moet namelijk 2 uur vóór de vlucht ingecheckt zijn anders mag je gewoon niet mee. Binnen 2 uur worden er geen reizigers meer ingecheckt en toegelaten. Het was een vrij primitieve airport. Al hadden ze een bar waar je mij al snel blij mee maak. Petra, Sven en ik zaten nog even het regenworm spelletje te doen onder het genot van een Guyaans pilsje. Het was tijd om te boarden. Totaal met tegenzin stapte ik het vliegtuig in. Wij vlogen naar Parijs, dus vlogen wij met Air France. Air France is echt een so-so airline. Ik vond het totaal niet goed. Vanaf het begin tot 2 uur in de vlucht was nog steeds de Fasten Seatbelt teken aan, terwijl er nagenoeg geen turbulentie was. Aan de steward vroeg ik een biertje. Dat duurde ook zeker anderhalf uur en dat terwijl ikzelf mij gezicht liet zien. Er kwam net een ‘sorry’ van af. Het eten was OK, maar niet net zo goed als KLM. Gedurende de vlucht hadden we een quizspelletje zitten spelen. Het was gezellig onderling en dat is het belangrijkste!

Dag 22 per Thalys trein naar Nederland – zaterdag 30 november 2019
…de daling was ingezet. Voor mijn gevoel waren we pas net in de lucht. Al waren we al 8 uur verder. In de terminal namen wij afscheid van de groep. Jan, Sven en ik gingen namelijk verder per trein vanuit Paris Gare du Nord. Bij de bagageband keek ik hoelang het ongeveer rijden zou zijn. Toen zag ik dat de dag ervoor protesten waren en 2 man waren doodgeschoten. Heel gezellig dus! Het was raar om afscheid te nemen. Je maak een mega grote reis en je heb lange reisdagen. Net als in Afrika is je groep een soort van je familie geworden, haha.

Jan, Sven en ik hadden een taxi gedeeld richting Gare du Nord. Onderweg kwamen wij nog langs de Notre Dame en reden wij dwars door de stad heen. Een soort sightseeing op de vroege morgen. Om 10:57u stond onze trein gepland voor vertrek naar Rotterdam. Op Gare du Nord hadden wij een Egg and Bacon Sandwich gegeten bij één of andere Fast Food keten. Het was tijd om aan boord te gaan. Ook van Jan hadden wij gedag gezegd aangezien hij in het eerste treingedeelte zat die stopte in Brussel Zuid. Wij gingen in het treinstel voor Amsterdam Centraal. Sven en ik zaten elkaar moed in te praten om wakker te blijven. Wij zaten al te denken ”straks worden we weer wakker in Parijs”, haha! In het bar rijtuig had ik nog even een colaatje besteld om wakker te blijven. Op Rotterdam Centraal namen wij de trein naar Schiedam Centrum en zijn vervolgens in de metro gedoken voor Hoek van Holland. Het was een super toffe reis! Eén die ik niet had willen missen. Suriname heeft mijn hart gestolen. Het tuintje in mijn hart is daar écht ontwikkeld! Mensen ”No Spang” komend jaar ben ik weer terug te vinden op Dutchpioneer met m’n reis naar Guadeloupe.