26 november 2022 Dag 1 – Amsterdam naar Sal (Kaapverdië) via Gambia
Ná een luxueuze nacht in het Hilton hotel op Schiphol, waar wij nog even het WK hebben mogen bijwonen, gingen wij richting de terminal om in te checken voor onze reis naar Kaapverdië. Een reis waar we lang naar uit hadden gekeken. Ondanks het prijskaartje dat je betaald bij Hilton is het wel mega relaxed dat je gedoucht en wel meteen in Schiphol Plaza staat…het was daarnaast een hele grote verrassing dat er totaal geen rijen waren bij de bagage controle. Dit jaar heb ik wel is 1,5 uur staan wachten of 45 minuten gewacht toen het een puinzooi was op Schiphol. Dus ik was sowieso wel blij. We waren er alsnog vroeg, want ook in mijn afgelopen ervaring kon ik niet helemaal blindstaren op het advies van Schiphol.nl qua drukte.

Alles liep heel soepel. Op het moment dat wij de vertrekterminal in kwamen lopen waren de winkeltjes nog dicht. Er was 1 broodzaakje open waarbij er een mega lange rij stond. We waren even door de terminal heen gelopen en kwamen er achter dat helemaal niks behalve broodzaak open was. Om iets na 5 uur gingen de winkeltjes langzamerhand open en hadden we ons tijd nog even kunnen besteden daar. Eenmaal bij de gate verliep het redelijk snel tot boarden. Aangezien wij de eerste 2 zitplaatsen hadden werden wij als laatste opgeroepen om het vliegtuig te betreden. We hadden mooie plaatsen en een gezellig iemand naast ons zitten die wel in was voor een praatje. De man naast ons, naar schatting in de 60, ging naar Gambia om een dokterspost op te zetten samen met een groepje mensen. Op onze vlucht hadden we een doorgewinterde stewardess met nog een paar jongere dames die niet heel onooglijk waren, haha. Het was al weer een enorm lange tijd geleden dat ik met Tui had gevlogen. Het viel niet tegen, aangezien Kaapverdië op de lijst van langere afstandsvluchten staat bij Tui kregen wij gratis eten en non-alcoholische dranken gratis. Voor een pilsje of een wijntje kon je bijbetalen.

De piloot riep om dat we wind mee hadden met maar liefst 180km/h wind in de staart. De vluchtduur naar Gambia bedraagt daardoor maar 5 uur en 50 minuten, waarbij eerder stond 6,5 uur. Dus we waren lekker vlot! Eenmaal België, Frankrijk en Spanje door kwamen we boven Marokko met adembenemende uitzicht op het Atlasgebergte welke ik eerder voor corona op de grond had mogen bewonderen. Het groene landschap in het noorden van Marokko bracht plaats voor het dorre woestijnachtige landschap. We vlogen boven de Westelijke Sahara. Hier was vanuit de lucht een grote depressie te zien qua droogte. Op dit zekere moment was mijn collega bij Stena Line met een Volkswagen busje van NL naar Gambia aan het rijden. Ik dacht bij mijzelf ”ik zit hier wel wat comfortabeler met een pilsje in mijn hand”. Eenmaal boven Mauritanië had mijn telefoon de satelliet bereik opgepakt waardoor ik via Google Maps offline kon zien waar we waren. Er was een grote stad te zien. Dit was Nouakchott; de hoofdstad van Mauritanië. Het dorre landschap bleef maar doorgaan tot aan Senegal. Net nabij de grens van Mauritanië met Senegal had de piloot de daling ingezet en daalde wij van een 11 kilometer hoogte naar beneden en zag je wat meer van de omgeving. De stad Banjul, hoofdstad van Gambia, is zeer uitgespreid. Het vliegtuig gaat laag over de stad heen zodat je de grote Afrikaanse verkeerschaos vanuit de lucht kan bewonderen. Ook zagen wij een Afrikaanse markt uit de lucht die door vele mensen werd bezocht.

Eenmaal geland verliet meer dan de helft het vliegtuig die als eindbestemming Gambia hadden. Wij kregen te horen dat we zo’n 45 minuten aan de grond bleven om nieuwe passagiers op te pikken. Bij aankomst in Gambia hadden Sven en ik het erover dat het er ook Afrikaans uitziet. Toen iedere Gambiaanse toerist eruit was gestapt konden wij even buiten op het trappetje staan van het vliegtuig. Het was lekker warm. Er stonden wat oude Connection bussen uit de jaren 80/90 die de nieuwe passagiers in aan het laden waren. We waren allebei al aardig gaar en waren blij dat we weer verder konden gaan. Door onze snelle vlucht en het geluk dat elke passagier van de vlucht op tijd op de luchthaven was konden wij ook vanaf Gambia 45 minuten eerder vertrekken. Met een vluchtduur van 1 uur en 20 minuten van Gambia naar Sal waren wij bijna in échte vakantiemodus.

Toen we de landing in hadden gezet op Sal zag ik een dor landschap wat mij veel deed denken aan de Canarische Eilanden; in het bijzonder Fuerteventura en Lanzarote. Niet gek natuurlijk ook, aangezien de Kaapverdische Eilanden ook ontstaan zijn door Vulkaanerupties. Er hing al snel een relaxte vibe bij het verlaten van het vliegtuig. In de bus zei onze chauffeur ”Welcome to Paradise!”. Binnen een kleine 20 minuten waren wij met onze transfer gebracht bij ons hotel Riu Cabo Verde. Bij binnenkomst zagen wij al kort dat het een prachtig resort is met super aardige mensen. Een mooie lobby met een gezellige bar. We waren alleen wel helemaal naar de klote om lichtjes uit te drukken. In de kamer hadden we de airco meteen op graadje Noordpool gezet en zijn kort daarna even iets wezen eten en biertjes wezen doen. Bij enkele barretje op het resort hadden we 1 tot 2 biertjes op om even een goede indruk te krijgen wat er allemaal was. Eerste indruk was sowieso goed, echter gingen we vroeg naar ons mand, want ná 9,5 uur reizen was het energiepijl laag! Stay tuned voor het volgende bericht waarbij ik wat meer over Kaapverdië en het resort zal vertellen! Ciao!