UPDATE 08.10.2016: De tijd is voorbij gevlogen. Bijna een maand terug en nog geen tijd gehad om de blogs op de Dutchpioneer.nl te plaatsen. Stay tuned!
Rusland/Mongolië, 05.09.2016
Ná een goede nachtrust werden wij wakkeer in Ulan-Ude. Van de stad hadden we na genoeg niets gezien, omdat de trein om 7 uur verder ging naar Ulaanbaatar toe. We hebben veel met de Poolse dame Mirjam zitten praten. Bij de laatste Russische plaats voor de grens, bij het plaatsje Naushki, stopte wij voor 2 à 3 uur. Samen met Mirjam gingen wij naar een bar toe en hadden nog een piva gedronken. Het plaatsje Naushki was behoorlijk vervallen en oud, terwijl het station er redelijk uit zag. In de trein zaten veel mensen van buiten Rusland en Mongolië. Het was een toeristenrijtuig met twee Amerikanen vanuit Texas, één vanuit Houston, één vrouw vanuit Londen en heel veel Duitsers.
Op het perron kwam ik aan de praat met een Rus. Het was veel handen en voetenwerk met point-it boekje en het opschrijven wat ik bedoelde. De Rus werkte voor de Russische Spoorwegen. Uiteindelijk gaf ik hem een souvenir klompje en hij gaf mij een aansteker met de Russische vlag erop. Hij vertelde dat hij munten verzamelde en toevallig had ik nog wat euro’s bij mij in het rijtuig.
Eenmaal terug in de trein reden wij verder over de grens van Mongolië. De grens was met twee hekken en prikkeldraad totaal afgezet. Het douanepersoneel aan de grenscontrole in Mongolië waren heel erg aardig. De supervisor had ons wat Mongoolse woordjes geleerd. Bij aankomst in Suukbataar kwamen er geldhandelaren binnen om andere valuta naar Mongoolse Tugrik te wisselen. De handelaar leek op Chinggis Kahn, haha. Ik had $40,- Amerikaanse Dollars voor 80.000. Mongoolse Tugrik. Op het treinstation zelf werden wij door iedereen aangekeken. Wij stonden met iedereen vanuit het toeristenrijtuig op het station. Een paar Mongoolse gasten die rond onze leeftijd waren waren constant aan het praten over ons, de buitenlanders. Ik probeerde een gesprek te beginnen met het point-it boekje. Het Engels beheerde ze echter niet.
Later gingen wij de straat op in Suukbataar om wat Piv’s te halen. Ook hier waren de toeristen een toeristenattractie voor de lokale bevolking. Ik had nog een nieuwsgierige local een Piv gegeven. We zijn vervolgens met de Amerikaan uit Houston, de vrouw uit Londen en Mirjam naar het restaurant in het station iets gaan eten. Het werd een typisch Mongool gerecht met lamsvlees. Het was erg lekker en ontzettend goedkoop, maar €3,50! Wellicht voor Mongoolse termen duur. Daarna zijn we op de trein gestapt en hebben we nog met iedereen gepraat en gedronken! Erg leuk!
Mongolië, 06.09.2016
Het was een vrij vroege aankomst in Ulaanbaatar. En gezien de gezellige avond met iedereen …vielen de Piv’s en Vodka’s niet optimaal in de ochtend. De zon was echt net op toen wij uitstapte. Voor een moment zagen wij nog niemand. Dat maakte ook niet uit, want ik was mijn tas nog goed aan het afstellen. Inmiddels waren wij richting de aankomsthal gelopen van het treinstation. Toen riep iemand op het perron ‘Nils en Dirk’ op een Mongools accent. Dit was Nara. Een Mongoolse meneer die ons even had opgehaald, terwijl Bert richting het station kwam rijden. We liepen naar het Fast Food restaurant in het stationsgebouw van Ulaanbaatar. Nara had twee bakjes koffie voor ons gehaald en vertelde dat Bert onderweg was.
Bert is een Nederlander die al 18 jaar in Mongolië woont. Hij is een all-rounder, namelijk een gids, slager, makelaar en veel meer! Bert belde Nara en vroeg of hij mij aan de telefoon mocht hebben. Bert vertelde dat hij nog een paar mensen moest ophalen en dat hij dan bij het station zou zijn. Nils zag vanuit het fastfood restaurant de Ieren die we hadden ontmoet eerder op onze reis. Hij had nog even gedag gezegd. Ik bleef namelijk bij de bagage. Nara was naar buiten gegaan om nog twee dames vanuit de Moskou trein te halen, namelijk Hanka en Rianne. Wij hadden hun in het Baikal Chalet al ontmoet. Erg grappig om elkaar dan weer 1100 km verder elkaar te zien. We liepen naar de 4WD van Bert. Hier ontmoette wij Bert. Hij spreek nog met een sterk Amsterdams accent en spreek vloeiend Mongools. In de auto zaten Joe en Melanie vanuit Brisbane, Australië. Langzamerhand reden wij het drukke en verkeersregelloze stad Ulaanbaatar uit. De Mongoolse landschappen zijn werkelijk waar prachtig! Hier en daar zie je een kudde met wilde paarden en koeien. Gertenten zie je overal.
We reden naar het Chinggis Khaan monument vanuit Ulaanbaatar. De Australiërs hadden de tour gekozen dei entree had tot het monument. De Nederlanders en wij hadden die optie niet geboekt, echter zei Bert ”Dirk, omdat jij van de Treinreiswinkel bent mogen jullie er in”. Het was gaaf dat we de kans kregen, omdat je boven op het monument kan staan en een prachtig uitzicht heb op de weide landschappen van Mongolië.
In Mongolië is het echt een must om een 4WD auto te hebben, omdat vele asfaltwegen spontaan over gaan in grindwegen ofwel dirt-roads. Het was prachtig en zo anders dan Rusland. De soort Stolby’s (rotsformaties), zoals wij die ook in Krasnoyarsk hadden gezien waren ook in Mongolië. Even later kwamen we de politie tegen die ons aan de kant hadden gezet. Er kwam namelijk een militaire colonne langs. Toen de weg vrij was gooide Bert zijn stuur naar rechts en gingen we off-road om het land af te snijden. De weg vervolgde later weer als een asfaltweg. Bijzonder is dat elke bocht vaak bestaat uit een grindweg. Kort vòòr de gertentenkamp gingen wij door een rivier met de 4WD heen. Dat kan gewoon in Mongolië.
Bij aankomst in het gertentenkamp kregen wij direct te eten. In de eetschuur (een blokhut) kwamen wij alle Nederlanders tegen die we bij het Baikalmeer al waren tegengekomen. Erg leuk! Zij hadden het erg koud, dus we waren op het ergste voorbereid. Ná de lunch gingen we hiken. De zoon van Bert had ons een flink stuk het Mongoolse landschap opgereden, op een hoge berg. Boven op de berg was er een Sjamanistische plaats waar je een offer kan brengen. Langzamerhand liepen wij van de berg af. Er waren kuddes met paarden en koeien. Het was een prachtig uitzicht over het Mongoolse landschap. We liepen naar de rivier toe die de eindeloze vlaktes scheidde van het enorme mooie boslandschap. Het duurde ongeveer twee uur om weer terug te komen bij het kamp.
Ná de hike was het bijna tijd voor het avondeten. Gezellig zaten we met zijn alle rondom de tafel. De hele avond hebben we er gezeten. Het was enorm lachen met de Australiërs. Ik had nog Slim Dusty opgezet en dat vonden ze te gek. Er waren ook twee Amerikanen erbij gekomen. Zij reisde per fiets rond in Mongolië. Super aardige mensen die zelf in de USA reisleiders zijn. Aan het einde van de avond kon er iemand mee naar het dichtstbijzijnde dorp rijden om wat Piv en Vodka te halen. Ondertussen waren we elk uur de kachel aan het bijhouden in de gertent, zodat het in ieder geval warm was als we gingen slapen.
De gertent waar we overigens in verbleven is een authentieke accommodatie waar de locals gewoon nog in wonen. In onze gertent stonden vier bedden en een salontafel. En natuurlijk het belangrijkste …de kachel! Het was een erg leuke dag!
