Dag 4 met de korjaal naar Boven Suriname (de jungle!) – dinsdag 12 november 2019
Bij het uitchecken kwamen we weer Gerard Joling tegen. Hij begon zelf gewoon een praatje en vroeg waar we heen gingen wij “De Jungle!”. Hij wenste ons veel succes op het avontuur. De busreis van Paramaribo naar de opstapplaats duurde zo’n 3,5 uur. Hier stapte we op om per korjaal naar Boven Suriname te varen. Dit is het junglegebied van Suriname.

Gilbert had lunch geregeld dat we in de korjaal op hadden gegeten. Het was een lunchpakket met rijst en kip. De vaartocht was werkelijk waar prachtig. Dwars door de jungle. Op sommige stukken werd er gevraagd of we uit konden stappen aangezien er dan weer een stroomversnelling was. Bij aankomst in Minemi Lodge kregen wij een korte uitleg waar we in de avond gingen eten, waar de bar was en welke kamer wij kregen. Al snel waren wij in de bar te vinden voor een koude Parbo.

In de middag gingen wij nog naar een lokale Maron dorp. Marons zijn de mensen die in de slavernij tijd waren gevlucht voor de kolonisten het binnenland in. Ieder van hen hadden hier de natuur moeten overleven met alle gevaarlijke dieren die er leven. Tot de dag van nu leven zij hier het primitieve leven en verdienen ze geld door grondstoffen in het bos. Voor veel Marons is het Nederlands niet geheel bekend. Zij spreken hier hun eigen taal. Waar ik verbaasd van was, waren de eenvoudige huizen. Door de hoge temperaturen is een goede nachtrust denk bijna niet mogelijk, want ik denk niet dat ze geïsoleerd zijn.

Terug in Minami gingen wij met z’n allen eten. Waarna wij in het donker door een Kaaimantocht gingen maken met de korjaal. Tijdens het eten vroeg ik aan Gilbert wat de Surinaamse tekst betekende in het nummer “Tuintje in mijn hart”; Mi Blaka Rowsu = mijn zwarte roos, Mi Werti Rowsu = mijn witte roos. De overige tekst had die ook vertaald. Het kwam er in ieder geval op neer dat het een liefdesliedje is.

Gedurende de kaaimantocht hebben wij 1 kaaiman gezien. De rest lag denk in de rivier te chillen. Door middel van de zaklamp zag je de ogen schitteren. Het was een leuke tocht. Daarna was ik meteen naar m’n mand gegaan, want ik was behoorlijk moe!

Dag 5 “een avontuurtje in de jungle” – woensdag 13 november 2019
Het programma van vandaag was een kijkje bij een andere Moron stam, een bezoek aan de Saamaka museum en het bekijken van een houtbewerkingsatelier. Ná het ontbijt gingen we de korjaal in. De eerste Maron stam had Rastafari roots en dat kon je ook wel zien aan de vele mannen hier die allemaal dreadlocks hadden. We passeerde een lokale school met kleine kids die allemaal naar ons aan het zwaaien waren. Naast het schooltje zat een naaiatelier waar ongeletterde vrouwen van de stam opleiding kregen door een vrouw uit Paramaribo. Zij sprak perfect Nederlands. Het project is opgezet zodat de Maron gemeenschap zien dat als ze iets ondernemen dat ze daarmee geld kunnen verdienen. Ik vond het een goed initiatief dus had een handgemaakt tasje gekocht. Niet dat ik het ooit gebruikt, maar meer qua bevordering van de lokale gemeenschap. In de shop hingen labels met een naam erop van de vrouw die het had gemaakt, zodat iedere vrouw gelijk kansen heb om iets te verkopen.

Even later liepen wij naar de houtatelier waar flink gewerkt werd. Ze waren prachtige houtenbankjes aan het maken. Helemaal massief er kwam geen lijm, spijker of schroef aan te pas. Erg bijzonder hoe ze dat voor elkaar kregen. Zelfs eetkamerstoelen waren massief gemaakt. En enorm zwaar. Elke keer hakken ze een andere boom om. Er staan in het bos meer dan 1500 boomsoorten. Er woonde hier een Nederlandse steenbewerker sinds kort die vaardigheden wilden leren van de locals met hout.

Even later gingen wij per korjaal naar de Saamaka museum waar de gehele geschiedenis van de Maron gemeenschap werd verteld. Een Maron man mag met meerdere vrouwen een relatie hebben. Het enige wat hier wel aan vast zit. Per vrouw moet je 3 huizen bouwen. Eén om te slapen, één om te koken en één voor de berging. Dus stel je heb 3 vrouwen moet je 9 huizen bouwen. In de hedendaagse samenleving zien ze wel een verandering. Het is wat moderner aan het worden en dames en heren prefereren nu een monogame relatie. Bij het Saamaka museum hadden wij een heerlijk koude Parbo genuttigd. Ná de museum tour had ik nog een mooie houten kaaiman gekocht.

Terug in Minami had Urphil de barman de bar weer geopend. Gilbert had gezegd dat we in de namiddag voor de bar zouden verzamelen om nog even naar het grootste Maron dorp van 5000 inwoners gingen kijken naar hoe een Korjaal gemaakt wordt. Dus een mooie locatie om nog een pilsje te nuttigen. Verschillende uit de groep namen een duik in de rivier. Jan ging nog verder zwemmen. Ik zei “straks komt die nog een kaaiman tegen”, Petra zei “nee, die vallen niet aan”, ik: “straks voelt zo’n kaaiman zich in het nauw net als een kat”, Petra begon te lachen en zei “een kaaiman in het nauw maakt rare sprongen”. Vanaf dat moment zijn we in de groep alleen maar nog gezegdes met kaaiman aan het maken geweest, haha. Beter 1 kaaiman in de hand dan 10 in de lucht, 1 kaaiman maakt nog geen zomer. Haha onder het genot van een biertje begin je dan flink pijn in je kaken te krijgen van het lachen, haha.

Onze tour naar de grootste Maron gemeenschap was in de namiddag. Urphil de barman ging mee en vertelde dat de korjalen uit een stam worden gemaakt van Basralocus hout. Erg sterk hout die de stoten tegen de rotsen kan verdragen. In het dorp, het dorp waar Urphils familie woont, hebben wij een leuke tour gehad. Mensen wonen hier echt primitief. Al hebben ze wel een bar hier. De kinderen spelen met heel veel man met 1 voetbal. Erg bijzonder. In Nederland had iedereen een voetbal gehad. En hier zie je ze geen ruzie maken en delen het met elkaar. Urphil benadrukte dat het niet toegestaan is fotos te maken. Alleen van hem of Gilbert. Urphil liet ook z’n familie. Stuk voor stuk hele blije mensen met een big smile.

De tour was voorbij en de bar was geopend. Ik had m’n JBL gepakt en zaten gezellig met z’n allen aan een koude versnapering. Met heel veel Surinaams Nederlandse muziek hadden wij de avond wel doorgebracht. Uiteindelijk waren Sven, Petra, Urphil en ik nog tot laatste over. Iemand kwam met het idee om op spinnenjacht te gaan. Urphil vond het geen probleem. Het was erg bijzonder om door het bos in de nacht zo te lopen. Uiteindelijk hebben we een Tarantula gespot. Het was een mooi avontuurtje in de jungle!